eeeath_admin Όλοι χρειαζόμαστε την παρηγοριά.
Μέσα στις αλλεπάλληλες θλίψεις της ζωής, τις απογοητεύσεις, τις διαψεύσεις, τη μοναξιά, μπροστά στον θάνατο, αναζητούμε κάποιον παρηγορητή. Κάποιον που να μπορεί να σταθεί κοντά μας, να μιλήσει στην καρδιά μας, να σκουπίσει το δάκρυ μας, να αναστυλώσει το πνεύμα μας. Πόσες φορές οι άνθρωποι, ακόμα και οι φίλοι, μάς προσπερνούν αδιάφορα ή αναξέουν την πληγή και οξύνουν τον πόνο. Αποβαίνουν, όπως οι φίλοι του Ιώβ, « άθλιοι παρηγορητές» Συλλογισθείτε, αυτή τη θλιβερή περίοδο της πανδημίας, πόσοι πονούν, πόσοι πενθούν, πόσοι πεθαίνουν μόνοι. Χωρίς ένα χάδι αγάπης στο μέτωπο! Ο άνθρωπος της εποχής μας, σαν τον αρχαίο ποιητή « των θρήνων» , θρηνεί απαρηγόρητα πως: « δεν υπάρχει κανείς παρηγορητής»
Και όμως, υπάρχει! Είναι ο αιώνιος Δημιουργός. Αυτός, δεν κάθεται στο θρόνο Του απαθής, παγερός, πετρόκαρδος. Είναι απέραντα σπλαγχνικός και συμπονετικός. Είναι « Ο Πατέρας των οικτιρμών, ο Θεός κάθε παρηγοριάς που μας παρηγορεί σε όλες μας τις θλίψεις» « Γιατρεύει αυτούς που έχουν συντριμμένη καρδιά και δένει τις πληγές τους .» « Ακούει τις προσευχές τους, βλέπει τα δάκρυα όσων πονούν και τα μαζεύει στη φιάλη Του» Ο Λυτρωτής Χριστός κατέβηκε στη γη « για να παρηγορήσει εκείνους που πενθούν» για την αμαρτωλότητά τους και για την προσκαιρότητά τους, για το χαμό αγαπημένων τους προσώπων και για το συντριμμό των ελπίδων τους… Γεύθηκε τον πιο πικρό πόνο. Υπέμεινε τον πιο φρικτό και ατιμωτικό θάνατο επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου για να σωθούμε από την τωρινή και αιώνια δυστυχία. Κοντά Του βρίσκουμε τη μόνη παρηγοριά που μπορεί να αναπτερώσει την ψυχή μας μέσα στη μοναξιά της ζωής, μπροστά στο θάνατο, αντίκρυ στην άγνωστη αιωνιότητα. Πόσες φορές έχουμε γευθεί την παρηγοριά του Χριστού μέσα στα δεινά της ζωής! Είναι πιο απαλή από το χάδι της μάνας στο πυρωμένο μέτωπο του παιδιού. Είναι πιο γλυκιά από το λάδι επάνω στην πληγή. Είναι πιο ζεστή από τον εγκάρδιο λόγο του φίλου στην παγερή βαρυχειμωνιά της ζωής.