eeeath_admin Όταν αφέγγαρη η νύχτα με τυλίγεικι ούτε ένα αστέρι χαρωπό δεν αγρυπνεί,τα λούλουδα μαραίνονται στο παραθύρι,θρηνεί το νυχτοπούλι στο κλαδί,νιώθω το χέρι Σου μες στο σκοτάδι,σαν της μητέρας μου το ονειρεμένο χάδι,να με αγγίζει, να ανθίζει πλάϊ,σαν μυρωμένο άσπρο γιασεμί.Όταν ποτίζω το τραχύ μου μονοπάτιμ´ αίμα και δάκρυα και ίδρωτα πικρόκι απλώνεται του σούρουπου μαγνάδικι ο πόνος μες στα σπλάχνα μου μαχαίρι κοφτερό,ω Κύριε, κοντά Σου γαληνεύω,στο τρυφερό Σου χέρι ακουμπώ,όπως ο ήλιος ξαποσταίνει,στης θάλασσας την αγκαλιά, το δειλινό.Όταν η κάκητα του κόσμου,η θλίψη, και οι πόνοι, οι καημοίμε πέταξαν στην άκρη εκεί του δρόμου,σαν λεμονάνθι τού Φθινόπωρου η οργή,το χέρι Σου ω Κύριε, απ´ τη λάσπη,με λεύκανε ξανά,με έβαλε στης Χάρης το ανθογιάλιμε στόλισε μ´ουράνια ομορφιά.Και όταν θα ρθει του μισεμού μου η ώρα,και όσους αγάπησα θα τους αφήσω γειαθα ανοίξω τα φτερά μουνα φύγω για τη χώραεκεί, που αιώνια η χαρά χαμογελά,μέσα στη νύχτα μου θα είσαι αστροφεγγιά μουαποσπερίτης γιορτινός,το χέρι Σου θα είναι το αντιστύλικαι εγώ ο ανήμπορος κισσός.
