eeeath_admin Οι γοεροί ολοφυρμοί του Ιερεμία αντηχούν ξανά στη γη του Ισραήλ. « Φωνή ακούγεται στη Ραμά. Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός. Η Ραχήλ κλαίει τα παιδιά της και δεν θέλει να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια ! » Στη μυριοστέναχτη γη του Ισραήλ κυλά ξανά ορμητικός ο ποταμός του αίματος. Εκφράζουμε την αγανάχτησή μας και την απέχθειά μας για τις ωμότητες και τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν, τη θλίψη μας για τα αθώα θύματα, τη συμπαράστασή μας στις οικογένειες που πενθούν. Συμμεριζόμαστε τον πόνο όλων των αθώων. Ένθεν και ένθεν. Των μικρών παιδιών, των γερόντων, των γυναικών, που αν και δεν ευθύνονται, βασανίζονται και θανατώνονται, ξεριζώνονται και φυγαδεύονται, πονούν και θρηνούν. Τι ασύλληπτη τραγωδία η εν ψυχρώ δολοφονία των νεαρών που τραγουδούσαν ανέμελα στο φεστιβάλ !
Την ώρα αυτή η αγωνία της ανθρωπότητας αποκορυφώνεται, καθώς ο πόλεμος μαίνεται. Έθνη γειτονικά και μακρινά έχουν το χέρι πάνω στη σκανδάλη, πάνοπλα και ετοιμοπόλεμα. Είναι μωρία φρικτή αλλά και τιμωρία και αυτοτιμωρία ο πόλεμος! Χτίζουμε αριστουργήματα και με τα χέρια μας τα γκρεμίζουμε. Υψώνουμε πολιτισμούς και τους καταβαραθρώνουμε.
Η γη που ο Θεός μας έχει τοποθετήσει είναι τόσο πλατιά. Μπορεί να θρέψει όλα τα παιδιά της, να τα περιθάλψει, να τα ζεστάνει στην αγκαλιά της. Και όμως έχει αποβεί στο πέρασμα των καιρών, απέραντο πεδίο μάχης.
Η ζωή που μας έχει χαρίσει ο Θεός είναι τόσο γλυκιά. Κάθε πρωί ο ήλιος μάς χαμογελά υπέροχα. Και όμως, εμείς την κάνουμε αβίωτη. Πικραίνουμε συχνά αγαπημένα πρόσωπα και πικραινόμαστε. Πληγώνουμε αδέλφια μας και πληγωνόμαστε. Μισούμε και μισούμαστε. Δεν συγχωρούμε, δεν λησμονούμε. Αλήθεια, γιατί να κάνουμε τις μέρες μας μελαγχολικές και τις νύχτες μας δακρύβρεχτες; Ας γίνουμε μια όμορφη παροικία κυκλάμινων, στη πλαγιά του λόφου. Να ανθοβολούμε μαζί και να σκορπούμε μαζί, σαν τα κυκλάμινα, ολόγυρα, την ομορφιά της ενότητας. Η ζωή είναι απελπιστικά μικρή. Ας γίνουμε ειρηνοποιοί στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στην εκκλησία, στην κοινωνία. Ας δώσουμε σήμερα το φιλί της αγάπης στη σύζυγό μας που ίσως στενοχωρήσαμε. Ας προσφέρουμε σήμερα το γιασεμί της συγγνώμης στον αδελφό μας που ίσως αδικήσαμε. Ας ενώσουμε σήμερα τα χέρια μας, να γιατρέψουμε τα ρήγματα, να γεμίσουμε τα χάσματα με άνθη, γιατί αύριο, ποιος ξέρει; Μπορεί η ψυχή μας να κάνει φτερά. Η ιστορία διδάσκει πως η βία ,το μίσος, η κακία δεν λύνουν τα προβλήματα. Όμως αλίμονο, δεν διδασκόμαστε από την ιστορία.
Πώς θα μπορέσουμε να λυτρωθούμε από το φθόνο, την πικρία, την απληστία, να συγχωρήσουμε, να αγκαλιάσουμε, να ειρηνεύσουμε; Πού θα βρούμε τη δύναμη; Στο Σταυρό του Γολγοθά. Εκεί που ο Υιός του Θεού θυσιάστηκε για μας. Αν δεχτούμε τον Χριστό με πίστη στην καρδιά μας Λυτρωτή μας και Κύριό μας, η αγάπη Του θα ξεχυθεί μέσα μας, η ειρήνη Του θα μας κατακλύσει, η δύναμή Του θα μας λυτρώσει από τα πάθη, από τα μίση, θα μας μεταμορφώσει, θα μας ικανώσει να συγχωρήσουμε, να αγαπήσουμε ακόμα και τον εχθρό μας, να ζήσουμε ειρηνικά με τον συνάνθρωπό μας. Εύχομαι να ειρηνεύσει γρήγορα η φλεγόμενη Μ. Ανατολή αλλά και η ειρήνη του Χριστού να βασιλεύσει στου καθενός μας τη ζωή, στην καρδιά μας, στην οικογένειά μας, ολόγυρά μας.«Αδέρφια μου, μες στην ειρήνη ανασαίνει διάπλατα όλος ο κόσμος, με όλα τα όνειρά του. Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου, αυτό ‘ναι η ειρήνη.»