eeeath_admin Η Άνοιξη φέτος δεν ήρθε με χαμόγελα, με ολάνθιστα τριαντάφυλλα και κρίνους. Ήρθε με ανείπωτα δράματα, δακρύβρεκτα ερωτήματα, σπαραξικάρδιους θρήνους. Η όμορφη κοιλάδα των Τεμπών, έγινε ακόμα μια φορά, η σκοτεινή και τρομερή χαράδρα των καημών, των στεναγμών, των πόνων. Η πρώτη του Μάρτη , θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη, σαν μέρα αποφράδα, πληγή αγιάτρευτη και οδυνηρή στην εθνική συνείδηση.Υποκλινόμαστε ευλαβικά μπροστά στους αδικοχαμένους νεκρούς, συμμεριζόμαστε τον πόνο των γονιών τους, των συγγενών τους και τους ευχόμαστε ολόψυχα την παρηγοριά του Θεού.Ο πόνος των ανθρώπων, είναι μυστήριο μέγα και αβυθομέτρητο, είναι « γη αγία» και μόνο ευλαβικά και σιωπηλά μπορούμε να τον προσεγγίσουμε. Αυτές τις μέρες τις κατάφορτες με θλίψη, αναζητούμε όλοι απεγνωσμένα την παρηγοριά. Γι αυτό, ας γονατίσουμε μπροστά στον σταυρωμένο Χριστό, « τον Άνθρωπο των θλίψεων» , την πιο γλυκιά παρηγοριά των πονεμένων. Αυτός, που κρέμεται αιμόφυρτος επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου, είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος και ήρθε κοντά μας, να ζήσει τα βάσανά μας, να νιώσει τη θλίψη μας, να χύσει τα δάκρυά μας, να πονέσει μαζί μας, να πεθάνει για μας. Γνώρισε τον πολύμορφο πόνο, τον πιο φρικτό, τον πιο οδυνηρό. Όχι μόνον του σώματος τον πόνο αλλά και της ψυχής και του πνεύματος. Πόνεσε όσο κανένας άλλος, όταν επάνω στο Σταυρό, φορτώθηκε το βάρος της ενοχής μας, όταν περιφρονήθηκε και απορρίφθηκε και εγκαταλείφθηκε. Η λόγχη διαπέρασε την πλευρά Του και την ψυχή Του . Τα τρομερά καρφιά ανέσκαψαν τα χέρια Του, τα πόδια Του, τα σπλάχνα Του. Τα αιχμηρά αγκάθια πλήγωσαν το κεφάλι Του, μάτωσαν τη μορφή Του, την τρυφερή καρδιά Του. Όμως με τον ανείπωτο πόνο Του, νίκησε τον πόνο και με τον επαίσχυντο θάνατό Του, σύντριψε τον θάνατο. Αναστήθηκε. Παρουσιάστηκε στην πονεμένη Μαγδαληνή που απαρηγόρητη θρηνούσε έξω από το μνήμα. Σκούπισε τα δάκρυά της αλλά και τα δάκρυά μας, παρηγόρησε την καρδιά της και την καρδιά μας. Ο Αναστημένος Χριστός είναι ο πιο γλυκύς παρηγορητής, ο αιώνιος νικητής του πόνου, του θανάτου, όλων των δεινών. Είναι η αμάραντη ελπίδα όλων των ανθρώπων.
Τώρα δεν είμαστε μόνοι μέσα στη ζωή και αντίκρυ στον θάνατο. Η Παρουσία του Χριστού είναι κοντά μας, είναι η πηγή της παρηγοριάς μας.« Γλυκαίνει τον πόνο μας, μικραίνει τον μακρύτατο δρόμο μας» Το χέρι Του γιατρεύει τις πληγές μας και οπλίζει με δύναμη την ψυχή μας. Το φώς Του φωτίζει τα γεγονότα της ζωής μας, τα ερμηνεύει, μας γαληνεύει. Σκορπίζει το σκότος του θανάτου και μας ελευθερώνει από το φόβο του, μας βεβαιώνει πως οι αγαπημένοι μας νεκροί θα αναστηθούνε κάποια στιγμή και θα τους δούμε ξανά, νέους και ωραίους, ντυμένους με την ομορφιά του Ουρανού.Ο αναστημένος Χριστός, την άχαρη ζωή μας, αυτή τη « θλιβερή κοιλάδα των δακρύων και των θρήνων», την καθιστά « κοιλάδα των ολόλευκων κρίνων, των πιο παρήγορων, ασίγαστων ύμνων. »