eeeath_admin Τώρα, ο συμπαθής, ο φιλάνθρωπος, ο προσηνής «Πάπας των πτωχών»
βρίσκεται στην αιωνιότητα. Έδρασε και έτρεξε ακούραστα. Έζησε τις τελευταίες
μέρες της ζωής του κάτω από την άγρυπνη φροντίδα διαπρεπών ιατρών,
περιβαλλόμενος από την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων. Οδηγήθηκε « στην τελευταία
κατοικία του» τιμώμενος από αρχηγούς κρατών, από πλήθη πιστών, υπό το βλέμμα
ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ο απόστολος Παύλος αντίθετα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα
έζησε στη Ρώμη, στη φρικτή Μαμερτίνα φυλακή, στην πνιγηρή, παγερή μοναξιά. Όμως
την καρδιά του γέμιζε η χαρά του Χριστού και φτέρωνε η γλυκιά προσδοκία της
συνάντησής του μαζί Του.
Ένα πρωί, ο γέροντας απόστολος, με τη συνοδεία μιας ομάδας
ραβδούχων οδηγήθηκε έξω από τη Ρώμη, σε μια υγρή κοιλάδα, στα Σάλβια Έλη. Εκεί,
σύμφωνα με την παράδοση, άφησε την τελευταία του πνοή. Με δεμένα τα χέρια του,
γυρισμένος κατά την ανατολή, απευθύνει μεγαλόφωνα στον Θεό την τελευταία
προσευχή του. Σε εκείνο το μέρος, το μαχαίρι του ρωμαίου στρατιώτη ρίχνει το
κεφάλι του απόστολου Παύλου στη γη Όμως το στόμα του, αν και το έκλεισε ο
θάνατος, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να μελωδεί το τραγούδι της ελπίδας: «
Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα το δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη. Τώρα
πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης που μ´αυτό θα με ανταμείψει ο
Κύριος εκείνη την ημέρα, ο δίκαιος κριτής…» Τι ακλόνητη η σιγουριά του, τι
λαμπρή η ελπίδα του, τι γλυκιά η προσδοκία του! Ο θάνατος είναι η μοίρα όλων
των ανθρώπων. Των πλουσίων και των φτωχών, των διασήμων και των ασήμων. Όμως
πού θα βρεθούμε μετά;
Είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που είναι λυτρωμένος με τη σταυρική
θυσία του Χριστού και φεύγει από τούτη τη ζωή με τη γλυκιά σιγουριά πως θα ζει
αιώνια, στη χαρά, στην ασύλληπτη ομορφιά του Ουρανού.